Ruch jest jedną z najbardziej oczywistych i skutecznych reakcji na zmiany zachodzące w otoczeniu. Z racji naszej ewolucyjnej przeszłości ludzie, aby zachować zdrowie muszą codziennie wykonać znacznie więcej ruchów niż nasi najbliżsi krewni w świecie zwierząt. Świetny artykuł na ten temat ukazał się w drugim numerze Świata Nauki z 2019 (Stworzeni do ruchu).
Grupa badaczy (Aaron Kandola, Gemma Lewis, David P J Osborn, Brendon Stubbs, Joseph F Hayes) w lutym tego roku w The Lancet Psychiatry publikuje badania dotyczące związków ruchu ze stanem psychicznym ludzi młodych. Ich wyniki wyraźnie wskazują, że nastolatki o niewielkiej skłonności do ruchu znacznie częściej zapadają na depresję niż ich ruchliwsi rówieśnicy. Naukowcy odkryli, że każde dodatkowe 60 minut siedzącego trybu życia w wieku 12, 14 i 16 lat wiązało się ze wzrostem wskaźnika depresji odpowiednio o 11,1%, 8% lub 10,5%, w wieku 18 lat.
To kolejny, poważny argument na rzecz dbałości o fizyczny aspekt aktywności ludzi młodych. Nasze wymagania wobec nich, związane z e szkołą, nauką i przyswajaniem informacji często nie idą w parze z niezbędnym jak się okazuje marginesem swobody. A nawet jeśli go zostawiamy, zmęczenie tym wszystkim co dzieje się wcześniej nie pozwala im na odpowiednią aktywność.
Motywacja to złożony temat i wielokrotnie już podkreślano jej znaczenie w procesie edukacji. Poszukiwanie przyczyn motywacji polegało dotąd najczęściej na analizach układu nagrody i jego sprawności. Tym razem badacze proponują nieco odmienne spojrzenie. Być może motywacja do pewnych działań to stan równowagi pomiędzy równolegle docierającymi do nas bodźcami o pozytywnym i negatywnym charakterze? Być może nie chodzi tutaj nie tylko o eliminowanie negatywnych czynników środowiska, a raczej o równoważenie przykrości i przyjemności?
Podczas V Ogólnopolskiego Sympozjum Naukowego Neurodydaktyki rozmawialiśmy między innymi, na temat przyczyn rozwoju chorób psychicznych wskazując, że zmiany neurorozwojowe w okresie adolescencji można potraktować jako okres podwyższanego ryzyka wystąpienia zmian w strukturze mózgu. Okazuje się, że nastolatki z zaburzeniami ze spektrum psychozy mają znacznie zmniejszone pola powierzchni w korze oczodołowo-czołowej.
Pamięć jest zjawiskiem intrygującym badaczy od lat. Najnowsze badania potwierdzają, że zapamiętywanie jest procesem, w który zaangażowane są różne, często bardzo od siebie odległe, sieci neuronowe. Warunki w jakich zapamiętujemy mają wpływ na trwałość i precyzję działania pamięci. Zależności pomiędzy rożnymi czynnikami są jednak dalece bardziej złożone niż przypuszczaliśmy. 
Wiemy już dzisiaj dość dobrze, że większość niezrozumiałych dla dorosłych zachowań nastolatków ma swoje źródła w dynamice rozwoju ich mózgów. Zwłaszcza kora przedczołowa jest w tym okresie w stanie silnej przebudowy. Powoduje to cały szereg charakterystycznych objawów od wysokiej podatności na stres, ograniczenia zdolności planowania aż po problemy z robieniem min i czytaniem nastrojów u innych ludzi. W pewnym stopniu można stworzyć neurobiologicznie uzasadniony obraz nastolatka. Daje to możliwość spojrzenia na niego z większym zrozumieniem i ogranicza nieco poczucie winy charakterystyczne dla jego dorosłych opiekunów. 
Powyższe zdanie jest zapewne poprawne w kontekście każdej aktywności, jednak siłowe ćwiczenia fizyczne w podeszłym wieku? Okazuje się jednak, że nawet jeśli dotąd nigdy nie ćwiczyłeś regularnie, a masz już 70 lat, nie jesteś na straconej pozycji.
O tym, że stres wpływa na procesy poznawcze wiemy od dawna. Zwłaszcza pamięć jest w reakcji stresowej znacznie ograniczona. Aktywność hipokampów, struktur, których działanie jest ściśle związane z jakością pamięci, spada wraz ze wzrostem natężenia reakcji stresowej. To dlatego uczniowie odpowiadając pod presją reprezentują często kompetencje znacznie poniżej tych, jakie powinny wynikać ze stopnia ich przygotowania.
